Ik ben van mening dat ieder mens uniek is, maar toch deel uitmaakt van een groter geheel. Dit betekend dat elk mens wordt gevormd door samenwerking tussen lichaam, geest en sociale interactie (samenwerking met anderen)
Ze zeggen dan ook wel eens in je eentje ga je sneller, maar met zijn tweeën kom je verder, en dat is iets waar ik me helemaal in kan vinden. Mensen uit het sociale netwerk kunnen je namelijk helpen door je te motiveren, te steunen, door je dingen te laten ervaren en door ervaringen te delen. In de zorg vindt ik het dan ook belangrijk dat het sociale netwerk bij het zorgproces word betrokken.
Toch betekend het wat mij betreft ook dat het van belang is zorg te bieden die aansluit op de wensen en mogelijkheden van het individu. Het stimuleren van zelfzorg staat hierbij hoog in mijn lijstje, omdat de zorgvrager hierdoor het gevoel van eigenwaarde behoud en het idee heeft ook nog wat zelf te kunnen doen. Op het moment dat er niet meer kan worden voorzien in de zelfzorg zijn wij er als verpleegkundige om te kijken naar oplossingen die de zelfredzaamheid weer vergroten en hieraan bij te dragen met onze kennis en kunde.
Toch is het niet in alle gevallen mogelijk deze zelfredzaamheid weer op het oude niveau te krijgen. Daarom zijn wij er ook om beroepsmatig, professioneel en methodisch te handelen. Dit zorgt ervoor dat een verpleegkundige doelmatig, bewust en procesmatig kan werken en dat een zorgvrager weet wat hij/zij kan verwachten. Dit geeft niet alleen voor de verpleegkundige maar ook voor de zorgvrager rust en duidelijkheid. Toch gaat het beroepsmatig handelen veel verder dan handelen alleen. Het gaat ook om analyseren, observeren, contact maken met de zorgvrager en herkennen van mogelijke symptomen.
Ik ben van mening dat als je een zorgvrager met een lach helpt, en hem/haar het respect en de waardering bied die ze verdienen, de samenwerking het meest effectief is. Zorgvragers zijn namelijk geen objecten/robots, maar mensen met allemaal hun eigen normen en waarden. Daarom staat het belang van de zorgvrager wat mij betreft altijd voorop. Als een zorgvrager er dan ook voor kiest om zich bijvoorbeeld niet te laten behandelen, is dat een keus die hij/zij bewust heeft gemaakt, wij zijn er dus niet om deze keus te bekritiseren. Het enige wat we kunnen doen is de zorgvrager voorlichten en uitleg geven. Verder zijn we er om naar de zorgvrager te luisteren en hem/haar te ondersteunen in de dingen waar ze tegenaan lopen. Tijdens de gesprekken met de zorgvragers en met mijn collega’s vind ik het belangrijk zo dicht mogelijk bij mijzelf te blijven. Door in mijn gesprekken met de zorgvragers mijn emoties te beheersen, maar toch te laten merken als zij iets doen wat ik minder prettig vind, wil ik het contact zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Eerlijkheid, openheid, empathie en respect zijn de dingen die ik in het contact erg waardeer.
Geplaatst door Nelleke Elskamp
Maak jouw eigen website met JouwWeb